Ja też jestem fragmentem lustra

Wygrzebałem to dziś z zakamarków szuflady. Nie naiwne to, nie pompatyczne. Podoba mi się. Zatem może i Czytelnicy znajdą w tym opowiadaniu coś dla siebie?

Pewien profesor, kończąc zajęcia, spytał czy są pytania. Jeden ze studentów zapytał: "Panie profesorze, jaki jest sens życia?". Profesor wyjął z kieszeni lusterko i powiedział: "Kiedy wybuchła wojna, byłem jeszcze małym chłopcem. Znalazłem na ulicy roztrzaskane w drobiazgi lusterko. Wziąłem ze sobą jego największy kawałek. Zacząłem się nim bawić i odkryłem, że mogę odbijać światło we wszystkich ciemnych zakątkach, do których nigdy nie zaglądało słońce: w ciemnych głębokich dziurach, szczelinach i zakamarkach. Zachowałem to małe lusterko. Kiedy stałem się dorosłym człowiekiem, nabrało dla mnie jeszcze większej wartości - dzięki niemu zrozumiałem, że i moje życie może przekazywać światło. Ja też jestem fragmentem lustra, którego nie znam w całości. Poprzez wszystko, co czynię i kim jestem, mogę przekazywać światło - światło prawdy, zrozumienia, dobra, czułości - światłość, która powinna docierać do ciemnych zakątków ludzkiego serca, by móc zmienić choćby jego odrobinę. W tym właśnie dostrzegam sens swojego życia."

Bruno Ferrero "Zna to tylko wiatr", Warszawa 2007.